Post Description

Pop. 

Oor schrijft: 

Als ik tijdens het luisteren naar dit nieuwe album van Mumford & Sons terugdenk aan vroeger word ik er gewoon een beetje emotioneel van. Met ‘vroeger’ bedoel ik namelijk vijftien jaar geleden. Dat alleen al: Jezus, wat word ik oud. Enfin, vijftien jaar geleden stond Mumford & Sons, een nog niet volledig doorgebroken bandje, in de Alpha op Lowlands. En met hun stampende folk, gespeeld op typische oubollige instrumenten met de air en het volume van stadionrock, pakten de in vodden geklede Britten de tent volledig in. Een legendarisch optreden; dat konden ze in hun zak steken.

Hierna werden de grootste zalen en velden ter wereld door banjo en mandoline op de knieën gebracht. Helaas was de lol er vrij snel vanaf, want Mumford & Sons bleek het muzikale equivalent van Rupsje Nooitgenoeg. Op hun derde plaat Wilder Mind gingen de Britten elektrisch, in de hoop een nóg groter publiek aan te spreken, wat gezien hun populariteit toen vermoedelijk niet eens mogelijk was. Wilder Mind was in hun hoofden wellicht een Bob Dylan-move, maar niemand voelde zich ook maar een beetje beledigd door de slappe hap die deze plaat in werkelijkheid was. En sindsdien is het alleen maar bergafwaarts gegaan met Marcus Mumford en zijn vrienden, die van een band met een duidelijke, pakkende identiteit zijn veranderd in Chinese toeristen in Zoetermeer: volslagen verdwaald.

Ik heb de albumhoes van Rushmere er tijdens het luisteren niet bijgepakt, maar het is vast en zeker een wit vlak met een groot zwart vraagteken erop. Mumford & Sons weet het gewoon niet meer. In ieder nummer op deze draak van een plaat – een belediging voor draken, want die zijn best cool, zie Game Of Thrones – worden keuzes gemaakt waarvan je denkt: waarom?! Ineens die banjo in het opgeklopte pathos van opener Malibu: waarom?! Hoe Caroline na bijna vier minuten aan gebrul ineens eindigt met hoge zang: waarom?! Rushmere is het derde trainwreck van Mumford & Sons op rij en doet me afvragen: was Lowlands 2010 niet gewoon een droom?

Tracks:
1. Malibu (4:02)
2. Caroline (3:20)
3. Rushmere (3:12)
4. Monochrome (3:04)
5. Truth (3:43)
6. Where It Belongs (4:07)
7. Anchor (2:51)
8. Surrender (3:10)
9. Blood on the Page (3:06) met Madison Cunningham
10. Carry On (3:43)

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen. Oh ja, MP3 doe ik niet aan.

https://www.youtube.com/watch?v=7sBwEZUH90M